របាយការណ៍របស់អាមេរិក ស្ដីពីការជួញដូរមនុស្ស២០០៩ កម្ពុជានៅលំដាប់ថ្នាក់លេខ២
រាជធានីភ្នំពេញ៖ របាយការណ៍ឆ្នាំ២០០៩ ស្ដីពីការជួញដូរមនុស្សរបស់ក្រសួងការបរទេសសហរដ្ឋអាមេរិកបានបង្ហាញ ថា ឆ្នាំនេះប្រទេសកម្ពុជាស្ថិតនៅក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ២ ក្នុងបញ្ជីតាមដានស្ដីពីការជួញដូរមនុស្ស។ ថ្វីបើជារួមរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាមានភាពជឿនលឿនក្នុងការឆ្លើយតបនឹង ការជួញដូរក្ដី តែក្នុងឆ្នាំកន្លងទៅនេះមានការធ្លាក់ចុះក្នុងការខិតខំប្រយុទ្ធ ប្រឆាំងនឹងការជួញដូរមនុស្ស ពិសេសចំពោះការកាត់ទោសបទល្មើសទាក់ទងនឹងការជួញដូរ។
របាយការណ៍របស់ក្រសួងការបរទេសសហរដ្ឋអាមេរិកដដែល បានបង្ហាញភាពលំអិតខ្លះៗថា កម្ពុជាគឺជាប្រទេសប្រភពប្រទេសឆ្លងកាត់ និងប្រទេសគោលដៅសម្រាប់បុរស-ស្ត្រី និងកុមារ ដែលរងគ្រោះដោយការជួញដូរ ដើម្បីបំណងកេងប្រវ័ញ្ចផ្លូវភេទ និងការចាប់បង្ខំឲ្យធ្វើពលកម្ម។ ស្ត្រីនិងកុមារត្រូវបានគេជួញដូរទៅប្រទេសថៃ និងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ដើម្បីឲ្យធ្វើពេស្យាចារដោយបង្ខំ។ ចំណែកបុរសកម្ពុជាខ្លះដែលធ្វើចំណាកស្រុកដោយចិត្តឯងទៅប្រទេសថៃ និងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ដើម្បីស្វែងរកការងារធ្វើ បានធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពត្រូវបានគេបង្ខំឲ្យធ្វើពលកម្មធ្ងន់ធ្ងរ ក្នុងទូកនេសាទ សំណង់ និងកសិឧស្សាហកម្ម។ ស្ត្រី និងបុរសកម្ពុជាដែលត្រូវបានបញ្ជូនត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញបាននិយាយ ពីការត្រូវបានគេបង្ខំឲ្យធ្វើការធ្ងន់នៅទីនោះ បន្ទាប់ពីបានចេញទៅធ្វើការនៅទីនោះតាមរយៈក្រុមហ៊ុនជ្រើសរើសពលករ កម្ពុជា។ កុមារកម្ពុជាត្រូវបានជួញដូរទៅប្រទេសថៃ និងប្រទេសវៀតណាមឲ្យដើរសុំទាន លក់ស្ករគ្រាប់ ឬផ្កា ឬខាត់ស្បែកជើងឲ្យគេជាដើម។ ឪពុកម្ដាយពេលខ្លះលក់កូនរបស់គេឲ្យធ្វើខ្ញុំបម្រើគេ ឲ្យដើរសុំទាន លក់ឲ្យផ្ទះបនសម្រាប់ការកេងប្រវ័ញ្ចផ្លូវភេទ ឬបង្ខំឲ្យធ្វើខ្ញុំបម្រើតាមផ្ទះ។ នៅប្រទេសកម្ពុជា កុមារត្រូវបានគេជួញដូរឲ្យដើរសុំទានគេ ដើររើសរបស់តាមគំនរសំរាម ធ្វើការនៅតាមស្រែអំបិល តាមកន្លែងផលិតឥដ្ឋ ក្បឿង និងកន្លែងយកថ្ម។
រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា មិនបានគោរពពេញលេញតាមបទដ្ឋានអប្បបរមា សម្រាប់ការបំបាត់ការជួញដូរទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដីក៏រដ្ឋាភិបាលកំពុងតែខិតខំច្រើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការជួញដូរនេះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដីក៏រដ្ឋាភិបាលកំពុងតែខិតខំ ច្រើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់ក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងករជួញដូរនេះ។ ទោះបីជារួមមានការខិតខំយ៉ាងណាក្ដីក៏រដ្ឋាភិបាលមិនបានបង្ហាញឲ្យ ឃើញនូវភស្តុតាងនៃភាពជឿនលឿនក្នុងការកាត់ទោស ហើយនិងដាក់ទណ្ឌកម្មលើជនល្មើសដែលប្រព្រឹត្តអំពើជួញដូរមនុស្ស រួមទាំងមន្ត្រីសាធារណៈដែលឃុបឃិតជាមួយ ឬក្នុងការការពារជនរងគ្រោះដោយសារការជួញដូរឡើយ។ ដូច្នេះ ប្រទេសកម្ពុជាត្រូវបានដាក់ក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ២ ក្នុងបញ្ជីតាមដាន។ ដើម្បីធ្វើឲ្យលំដាប់ថ្នាក់នេះមានភាពប្រសើរឡើង ប្រទេសកម្ពុជាគួរធ្វើការខិតខំច្រើនថែមទៀត ក្នុងការនាំខ្លួនជនល្មើសក្នុងការជួញដូរមកកាត់ទោស ដាក់ទោស និងដាក់ទណ្ឌកម្ម ហើយខិតខំច្រើនថែមទៀតក្នុងការកាត់ទោស ដាក់ទោស និងដាក់ទណ្ឌកម្មព្រហ្មទណ្ឌលើមន្ត្រីសាធារណៈដែលមានពាក់ព័ន្ធក្នុង ការជួញដូរមនុស្សនេះ។
តាមរយៈការអនុម័តច្បាប់ឆ្នាំ២០០០ ស្ដីពីការការពារជនរងគ្រោះដោយការជួញដូរ(TVPA) ហើយដែលត្រូវបានធ្វើវិសោធនកម្ម សភាសហរដ្ឋអាមេរិកតម្រូវឲ្យរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេសអាមេរិក ផ្ញើរបាយការណ៍នេះរាល់ឆ្នាំទៅសភាសហរដ្ឋអាមេរិក។ របាយការណ៍ទាក់ទងនឹងប្រទេស១៦៤នេះគឺជារបាយការណ៍ពេញលេញបំផុត ទូទាំងសាកលលោក ស្ដីពីការខិតខំរបស់បណ្ដារដ្ឋាភិបាលនានា ក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការជួញដូរមនុស្ស។ បំណងនៃរបាយការណ៍ គឺដើម្បីជំរុញសកម្មភាព និងបង្កើតភាពជាដៃគូនៅជុំវិញពិភពលោក ក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងទាសភាពសម័យទំនើប។ ប្រទេសដែលត្រូវបានកំណត់ថា មានជនរងគ្រោះដោយការជួញដូរច្រើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ត្រូវបានដាក់ឲ្យស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់ណាមួយក្នុងចំណោមលំដាប់ ថ្នាក់ទាំង៣។ ប្រទេសដែលត្រូវបានវាយតម្លៃថា បំពេញបានតាម «បទដ្ឋានអប្បបរមាសម្រាប់ការបំបាត់ទម្រង់ធ្ងន់ធ្ងរនៃការជួញដូរ» ដូចមានចែងក្នុង TVPA ត្រូវបានដាក់ឲ្យស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ១។ ប្រទេសដែលត្រូវបានវាយតម្លៃថា មិនបំពេញបានពេញលេញតាមបទដ្ឋានអប្បបរមា តែកំពុងតែខិតខំច្រើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ត្រូវបានដាក់ឲ្យស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ២។ ប្រទេសដែលត្រូវវាយតម្លៃថា មិនគោរពបានតាមបទដ្ឋានអប្បបរមា ហើយក៏មិនបានធ្វើការខិតខំគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ត្រូវបានដាក់ឲ្យស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ៣។
របាយការណ៍នេះបន្តថា ច្បាប់ TVPA ថែមទាំងតម្រូវឲ្យរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេសអាមេរិកផ្ដល់បញ្ជី តាមដានពិសេស (Special Watch List) លើប្រទេសដែលត្រូវវាយតម្លៃម្ដងទៀត ក្នុងការវាយតម្លៃបណ្ដោះអាសន្នដែលរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេសត្រូវតែ ផ្ដល់ឲ្យសភានៅត្រឹមថ្ងៃទី១ កុម្ភៈ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ បន្ថែមពីលើការតាមដានប្រទេសនានាដែលមានកំណែលំអលើលំដាប់ថ្នាក់ពី ៣ ទៅ២ ឬពី២ ទៅ១ បញ្ជីតាមដានពិសេសនេះថែមទាំងបង្កើតលំដាប់ថ្នាក់ទី៤ ថ្មីមួយទៀត គឺលំដាប់ថ្នាក់លេខ២ ក្នុងបញ្ជីតាមដាន។ លំដាប់ថ្នាក់នេះរួមមាន ប្រទេសស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ៣ ដែលត្រូវបានកំណត់ថា ១-មិនបាន «បង្កើនការប្រឹងប្រែង» ក្នុងពេលមួយឆ្នាំកន្លងទៅ ២-បានចៀសផុតពីលំដាប់ថ្នាក់លេខ៣ ដោយសារការប្ដេជ្ញាលើកំណែទម្រង់ ប្រឆាំងនឹងការជួញដូរសម្រាប់ឆ្នាំខាងមុខ ឬ៣-មានកំណើននៃជនរងគ្រោះដោយការជួញដូរក្នុងកម្រិតច្រើនគួរសម។
ស្ថានទូតអាមេរិកទន្ទឹងរង់ចាំធ្វើការថែមទៀតជាមួយរាជរដ្ឋាភិបាល កម្ពុជាក្នុងឆ្នាំខាងមុខនេះ ដើម្បីសម្រេចបានជោគជ័យលើជំហានចាំបាច់ក្នុងការនាំប្រទេសកម្ពុជា ទៅកាន់លំដាប់ថ្នាក់លេខ១នៅទីបំផុត។ គួរបញ្ជាក់ផងដែរថា កាលពីឆ្នាំ២០០៨ កម្ពុជាក៏បានស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ២ដែរ៕
រាជធានីភ្នំពេញ៖ របាយការណ៍ឆ្នាំ២០០៩ ស្ដីពីការជួញដូរមនុស្សរបស់ក្រសួងការបរទេសសហរដ្ឋអាមេរិកបានបង្ហាញ ថា ឆ្នាំនេះប្រទេសកម្ពុជាស្ថិតនៅក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ២ ក្នុងបញ្ជីតាមដានស្ដីពីការជួញដូរមនុស្ស។ ថ្វីបើជារួមរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាមានភាពជឿនលឿនក្នុងការឆ្លើយតបនឹង ការជួញដូរក្ដី តែក្នុងឆ្នាំកន្លងទៅនេះមានការធ្លាក់ចុះក្នុងការខិតខំប្រយុទ្ធ ប្រឆាំងនឹងការជួញដូរមនុស្ស ពិសេសចំពោះការកាត់ទោសបទល្មើសទាក់ទងនឹងការជួញដូរ។
របាយការណ៍របស់ក្រសួងការបរទេសសហរដ្ឋអាមេរិកដដែល បានបង្ហាញភាពលំអិតខ្លះៗថា កម្ពុជាគឺជាប្រទេសប្រភពប្រទេសឆ្លងកាត់ និងប្រទេសគោលដៅសម្រាប់បុរស-ស្ត្រី និងកុមារ ដែលរងគ្រោះដោយការជួញដូរ ដើម្បីបំណងកេងប្រវ័ញ្ចផ្លូវភេទ និងការចាប់បង្ខំឲ្យធ្វើពលកម្ម។ ស្ត្រីនិងកុមារត្រូវបានគេជួញដូរទៅប្រទេសថៃ និងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ដើម្បីឲ្យធ្វើពេស្យាចារដោយបង្ខំ។ ចំណែកបុរសកម្ពុជាខ្លះដែលធ្វើចំណាកស្រុកដោយចិត្តឯងទៅប្រទេសថៃ និងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ដើម្បីស្វែងរកការងារធ្វើ បានធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពត្រូវបានគេបង្ខំឲ្យធ្វើពលកម្មធ្ងន់ធ្ងរ ក្នុងទូកនេសាទ សំណង់ និងកសិឧស្សាហកម្ម។ ស្ត្រី និងបុរសកម្ពុជាដែលត្រូវបានបញ្ជូនត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញបាននិយាយ ពីការត្រូវបានគេបង្ខំឲ្យធ្វើការធ្ងន់នៅទីនោះ បន្ទាប់ពីបានចេញទៅធ្វើការនៅទីនោះតាមរយៈក្រុមហ៊ុនជ្រើសរើសពលករ កម្ពុជា។ កុមារកម្ពុជាត្រូវបានជួញដូរទៅប្រទេសថៃ និងប្រទេសវៀតណាមឲ្យដើរសុំទាន លក់ស្ករគ្រាប់ ឬផ្កា ឬខាត់ស្បែកជើងឲ្យគេជាដើម។ ឪពុកម្ដាយពេលខ្លះលក់កូនរបស់គេឲ្យធ្វើខ្ញុំបម្រើគេ ឲ្យដើរសុំទាន លក់ឲ្យផ្ទះបនសម្រាប់ការកេងប្រវ័ញ្ចផ្លូវភេទ ឬបង្ខំឲ្យធ្វើខ្ញុំបម្រើតាមផ្ទះ។ នៅប្រទេសកម្ពុជា កុមារត្រូវបានគេជួញដូរឲ្យដើរសុំទានគេ ដើររើសរបស់តាមគំនរសំរាម ធ្វើការនៅតាមស្រែអំបិល តាមកន្លែងផលិតឥដ្ឋ ក្បឿង និងកន្លែងយកថ្ម។
រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា មិនបានគោរពពេញលេញតាមបទដ្ឋានអប្បបរមា សម្រាប់ការបំបាត់ការជួញដូរទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដីក៏រដ្ឋាភិបាលកំពុងតែខិតខំច្រើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការជួញដូរនេះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដីក៏រដ្ឋាភិបាលកំពុងតែខិតខំ ច្រើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់ក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងករជួញដូរនេះ។ ទោះបីជារួមមានការខិតខំយ៉ាងណាក្ដីក៏រដ្ឋាភិបាលមិនបានបង្ហាញឲ្យ ឃើញនូវភស្តុតាងនៃភាពជឿនលឿនក្នុងការកាត់ទោស ហើយនិងដាក់ទណ្ឌកម្មលើជនល្មើសដែលប្រព្រឹត្តអំពើជួញដូរមនុស្ស រួមទាំងមន្ត្រីសាធារណៈដែលឃុបឃិតជាមួយ ឬក្នុងការការពារជនរងគ្រោះដោយសារការជួញដូរឡើយ។ ដូច្នេះ ប្រទេសកម្ពុជាត្រូវបានដាក់ក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ២ ក្នុងបញ្ជីតាមដាន។ ដើម្បីធ្វើឲ្យលំដាប់ថ្នាក់នេះមានភាពប្រសើរឡើង ប្រទេសកម្ពុជាគួរធ្វើការខិតខំច្រើនថែមទៀត ក្នុងការនាំខ្លួនជនល្មើសក្នុងការជួញដូរមកកាត់ទោស ដាក់ទោស និងដាក់ទណ្ឌកម្ម ហើយខិតខំច្រើនថែមទៀតក្នុងការកាត់ទោស ដាក់ទោស និងដាក់ទណ្ឌកម្មព្រហ្មទណ្ឌលើមន្ត្រីសាធារណៈដែលមានពាក់ព័ន្ធក្នុង ការជួញដូរមនុស្សនេះ។
តាមរយៈការអនុម័តច្បាប់ឆ្នាំ២០០០ ស្ដីពីការការពារជនរងគ្រោះដោយការជួញដូរ(TVPA) ហើយដែលត្រូវបានធ្វើវិសោធនកម្ម សភាសហរដ្ឋអាមេរិកតម្រូវឲ្យរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេសអាមេរិក ផ្ញើរបាយការណ៍នេះរាល់ឆ្នាំទៅសភាសហរដ្ឋអាមេរិក។ របាយការណ៍ទាក់ទងនឹងប្រទេស១៦៤នេះគឺជារបាយការណ៍ពេញលេញបំផុត ទូទាំងសាកលលោក ស្ដីពីការខិតខំរបស់បណ្ដារដ្ឋាភិបាលនានា ក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការជួញដូរមនុស្ស។ បំណងនៃរបាយការណ៍ គឺដើម្បីជំរុញសកម្មភាព និងបង្កើតភាពជាដៃគូនៅជុំវិញពិភពលោក ក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងទាសភាពសម័យទំនើប។ ប្រទេសដែលត្រូវបានកំណត់ថា មានជនរងគ្រោះដោយការជួញដូរច្រើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ត្រូវបានដាក់ឲ្យស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់ណាមួយក្នុងចំណោមលំដាប់ ថ្នាក់ទាំង៣។ ប្រទេសដែលត្រូវបានវាយតម្លៃថា បំពេញបានតាម «បទដ្ឋានអប្បបរមាសម្រាប់ការបំបាត់ទម្រង់ធ្ងន់ធ្ងរនៃការជួញដូរ» ដូចមានចែងក្នុង TVPA ត្រូវបានដាក់ឲ្យស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ១។ ប្រទេសដែលត្រូវបានវាយតម្លៃថា មិនបំពេញបានពេញលេញតាមបទដ្ឋានអប្បបរមា តែកំពុងតែខិតខំច្រើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ត្រូវបានដាក់ឲ្យស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ២។ ប្រទេសដែលត្រូវវាយតម្លៃថា មិនគោរពបានតាមបទដ្ឋានអប្បបរមា ហើយក៏មិនបានធ្វើការខិតខំគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ត្រូវបានដាក់ឲ្យស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ៣។
របាយការណ៍នេះបន្តថា ច្បាប់ TVPA ថែមទាំងតម្រូវឲ្យរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេសអាមេរិកផ្ដល់បញ្ជី តាមដានពិសេស (Special Watch List) លើប្រទេសដែលត្រូវវាយតម្លៃម្ដងទៀត ក្នុងការវាយតម្លៃបណ្ដោះអាសន្នដែលរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេសត្រូវតែ ផ្ដល់ឲ្យសភានៅត្រឹមថ្ងៃទី១ កុម្ភៈ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ បន្ថែមពីលើការតាមដានប្រទេសនានាដែលមានកំណែលំអលើលំដាប់ថ្នាក់ពី ៣ ទៅ២ ឬពី២ ទៅ១ បញ្ជីតាមដានពិសេសនេះថែមទាំងបង្កើតលំដាប់ថ្នាក់ទី៤ ថ្មីមួយទៀត គឺលំដាប់ថ្នាក់លេខ២ ក្នុងបញ្ជីតាមដាន។ លំដាប់ថ្នាក់នេះរួមមាន ប្រទេសស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ៣ ដែលត្រូវបានកំណត់ថា ១-មិនបាន «បង្កើនការប្រឹងប្រែង» ក្នុងពេលមួយឆ្នាំកន្លងទៅ ២-បានចៀសផុតពីលំដាប់ថ្នាក់លេខ៣ ដោយសារការប្ដេជ្ញាលើកំណែទម្រង់ ប្រឆាំងនឹងការជួញដូរសម្រាប់ឆ្នាំខាងមុខ ឬ៣-មានកំណើននៃជនរងគ្រោះដោយការជួញដូរក្នុងកម្រិតច្រើនគួរសម។
ស្ថានទូតអាមេរិកទន្ទឹងរង់ចាំធ្វើការថែមទៀតជាមួយរាជរដ្ឋាភិបាល កម្ពុជាក្នុងឆ្នាំខាងមុខនេះ ដើម្បីសម្រេចបានជោគជ័យលើជំហានចាំបាច់ក្នុងការនាំប្រទេសកម្ពុជា ទៅកាន់លំដាប់ថ្នាក់លេខ១នៅទីបំផុត។ គួរបញ្ជាក់ផងដែរថា កាលពីឆ្នាំ២០០៨ កម្ពុជាក៏បានស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់លេខ២ដែរ៕
ជីវិតកម្សត់របស់ស្ត្រីប៉ះកង់ម៉ូតូ
ក្រពះជាសរីរាង្គមួយប្រភេទដែលស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស។ សរីរាង្គមួយប្រភេទនេះបង្ខំឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបប្រព្រឹត្តមុខរបរ ផ្សេងៗដើម្បីប្ដូរយកអាហារមកបំពេញវា។ ជាក់ស្ដែងដោយសារតែគ្មានអាហារសម្រាប់បំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់ ក្រពះបានធ្វើឲ្យស្ត្រីវ័យហាសិបឆ្នាំប្លាយម្នាក់បង្ខំចិត្តចាប់ យកការងារបន្តពីប្ដីឈឺរបស់គាត់ បើទោះជារូបគាត់បានដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ការងារជំពូកនេះភាគច្រើនត្រូវបានធ្វើដោយមនុស្សផ្ទុយភេទពីគាត់ ក៏ដោយ។ នោះជាមុខរបរប៉ះអ៊ុតកង់ ម៉ូតូ ស៊ីក្លូ រ៉ឺម៉ក៍ នៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវមួយកន្លែងតាមបណ្ដោយមាត់ទន្លេក្នុងសង្កាត់វត្ត ភ្នំ ខណ្ឌដូនពេញ នាទីក្រុងភ្នំពេញ។
បន្ទាប់ពីប្ដីរបស់គាត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺមិនអាចប្រកបការងារប៉ះ អ៊ុតនោះបាន ស្ត្រីវ័យហាសិបឆ្នាំឈ្មោះ ញឹម មុន បានបន្តមុខរបរហេងស៊យនេះតទៅមុខទៀត ព្រោះថារូបគាត់មិនបានសម្លឹងឃើញការងារអ្វីក្រៅពីការងារនេះទេ ម្យ៉ាងដោយមានសម្ភារៈប៉ះអ៊ុតនោះស្រាប់ផង ហើយបើទោះជាលក់វិញក៏មិនបានថ្លៃប៉ុន្មានដែរ ដោយសារតែសម្ភារៈទាំងនោះចាស់ៗអស់ទៅហើយ។
ស្ថិតនៅក្នុងសំលៀកបំពាក់ចាស់ អាវជជុះពណ៌ក្រហមដៃវែង និងខោជើងធំស្ដើងត្រឹមកំភួនជើងស្ត្រី ញឹម មុន បានរៀបរាប់ពីប្រវត្តិរបស់គាត់ត្រួសៗឲ្យដឹងថា រូបគាត់មានស្រុកកំណើតកើតជានៅក្នុងទឹកដីខេត្តតាកែវ ស្ថិតនៅក្នុងភូមិកន្ទួតធំ ឃុំត្រឡាចស្រុកទ្រាំង។ គាត់បាននិយាយទាំងតូចចិត្តថា "ក្នុងមួយឆាកជីវិតរបស់ខ្ញុំនេះ ខ្ញុំមិនដែលបានឆ្លងកាត់ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រឹមត្រូវនោះទេ ដោយគ្រាន់តែត្រូវពួក ប៉ុល ពត បង្ខំឲ្យចាប់គូយកគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធតែប៉ុណ្ណោះ"។ ចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍តាមរយៈការបង្ខិតបង្ខំនៅក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍ ប៉ុល ពត ធ្វើឲ្យរូបគាត់បង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់។ ដោយសារសន្តិសុខ និងកង្វះខាតខាងជីវភាពនៅក្នុងគ្រួសារនៅស្រុកកំណើតក្រុមគ្រួសារ ដែលមានសមាជិកបីនាក់នោះបានផ្លាស់មករស់នៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ក្នុងឆ្នាំ១៩៨៤ ដោយលើកដំបូងគាត់ប្រកបមុខរបរលក់បន្លែបង្ការនៅឯផ្សារចាស់ ចំណែកឯប្ដីរបស់គាត់វិញស៊ីឈ្នួលធ្វើម៉ូតូឲ្យគេនៅម្ដុំនោះ ដែរ។
ដោយនិយាយរំឭកជីវិតអតីតកាលអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ជូរចត់បានមក គ្របដណ្ដប់លើអារម្មណ៍របស់គាត់ដែលធ្វើឲ្យស្ត្រីរូបនេះអួលដើមក ស្ទើររកពាក្យនិយាយមិនចេញ។ ទឹកនេត្រាដ៏ភ្លឺថ្លាបានបង្ហាញខ្លួនភ្លាមៗមួយរំពេចនៅក្នុងកែវ ភ្នែកទាំងគូរបស់គាត់។ ក្នុងខណៈពេលនោះគាត់បានដោះមួកក្រណាត់ពីរបស់គាត់ ធ្វើឲ្យយើងមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវសក់ស្កូវដុំៗ និងសាច់ត្របកភ្នែកបានយារធ្លាក់លុបគ្រាប់ភ្នែកផ្នែកខាងលើរបស់ គាត់។ មិនយូរប៉ុន្មាន អ៊ំស្រី បានយកដៃមកជូតទឹកភ្នែកចេញពីថ្ពាល់ ហើយបានបន្តដោយសំឡេងមួយៗថា "ប្ដីខ្ញុំធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយដៃឆ្វេងរបស់គាត់ងាប់កម្រើកមិនបានទេ ហើយជួនកាលមាត់របស់គាត់ជាប់សរសៃនិយាយមិនចេញក៏មានដែរ។ ប្រាក់ដែលខ្ញុំរកពីមុនសល់បន្តិចបន្តួចបានប្រមូលទិញថ្នាំមកមើល គាត់អស់ហើយគ្មានសល់អ្វីទេ។ ចំពោះមុខរបរប៉ះកង់ម៉ូតូនោះវិញមិនអាចធ្វើឲ្យជីវភាពគ្រួសារ របស់ខ្ញុំធូរស្រាលបានឡើយ"។ គាត់បាននិយាយថា "ខ្ញុំប៉ះម៉ូតូអស់រយៈពេលជាងបួនឆ្នាំមកហើយតាំងពីមួយបំណះ ប្រាំពីររយរៀលរហូតដល់ឥឡូវនេះមួយបំណះពីរពាន់រៀល។ រាល់ថ្ងៃនេះ ជួនកាលប៉ះបានម្នាក់ ឬពីរនាក់ ហើយជួនកាលអត់សោះក៏មានដែរ"។ គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតផងដែរថា "ការងារតាមចិញ្ចើមថ្នល់នេះមិនងាយស្រួលនោះទេ គឺត្រូវធ្វើមុខក្រាស់បន្តិច ទើបរកស៊ីនៅកន្លែងបែបនេះបាន ព្រោះថាពេលខ្លះប៉ូលិសដេញពីបីដងក្នុងមួយថ្ងៃក៏មានដែរ"។ នាពេលកន្លងមកថ្មីៗនេះ ស្ត្រីប៉ះកង់ម៉ូតូរូបនេះត្រូវប៉ូលិសសណ្ដាប់ធ្នាប់ដេញឈប់ឲ្យរក ស៊ីតាមផ្លូវហើយពួកគេថែមទាំងបានចាប់ប្រមូលយកសម្ភារៈប៉ះអ៊ុត របស់គាត់ទៅដាក់សាលាខណ្ឌពេលដែលគាត់ទៅសម្រាកពេលហូបបាយថ្ងៃ ត្រង់។ គាត់ត្រូវបង្ខំឲ្យបង់ប្រាក់ចំនួនពីរម៉ឺនរៀលជាថ្នូរនឹងការយក របស់របរគាត់ត្រឡប់មកវិញ។ សម្ភារៈមួយចំនួនត្រូវខូចខាត ឬបាត់បង់។ គាត់បាននិយាយត្អូញត្អែរថា ពេលខ្លះនៅពេលយប់គាត់ត្រូវពួកក្មេងស្ទាវៗធ្វើបាប ដោយគេប៉ះ ឬប្ដូរពោះវៀនម៉ូតូហើយមិនឲ្យប្រាក់ ឬឲ្យតែពាក់កណ្ដាលថ្លៃ និងមានអ្នកខ្លះទៀតប៉ះជឿ ហើយដោះអាវបញ្ចាំក៏មានដែរ។
ដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែមទៀត ស្ត្រីមាឌតូចស្ដើងរូបនេះបានដាក់សាំងដបលក់ ប៉ុន្តែវាក៏មិនសូវដាច់នោះទេ។ សាំងមួយលីត្រចំណេញបានតែមួយរយ ឬពីររយរៀលប៉ុណ្ណោះ ហើយពីបីទៅបួនថ្ងៃទើបលក់អស់មួយកាន។ ថ្ងៃខ្លះអត់ប្រាក់ទិញម្ហូប សុខចិត្តស៊ីអត់ឃ្លានមិនហ៊ានដកប្រាក់សាំងទេ ព្រោះខ្លាចគ្មានប្រាក់សងថ្លៃដើមគេ។ ពីមុនមក បានកូនប្រុសរបស់គាត់ជួយប្រាក់កាសខ្លះ តែឥឡូវនេះកូនរបស់គាត់ប្រឈមមុខនឹងការបាត់បង់ការងារដោយរោងចក្រ ដែលកូនគាត់ធ្វើការបានបិទទ្វារទៅហើយ។ គាត់បាននិយាយដោយក្ដីអស់សង្ឃឹមថា "ទៅថ្ងៃមុខមិនដឹងជាទីពឹងអីទេ ខ្លួនកាន់តែចាស់ ដល់ពេលធ្វើការងារលែងកើតមុខជាដាច់ពោះស្លាប់ហើយ"៕
ក្រពះជាសរីរាង្គមួយប្រភេទដែលស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស។ សរីរាង្គមួយប្រភេទនេះបង្ខំឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបប្រព្រឹត្តមុខរបរ ផ្សេងៗដើម្បីប្ដូរយកអាហារមកបំពេញវា។ ជាក់ស្ដែងដោយសារតែគ្មានអាហារសម្រាប់បំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់ ក្រពះបានធ្វើឲ្យស្ត្រីវ័យហាសិបឆ្នាំប្លាយម្នាក់បង្ខំចិត្តចាប់ យកការងារបន្តពីប្ដីឈឺរបស់គាត់ បើទោះជារូបគាត់បានដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ការងារជំពូកនេះភាគច្រើនត្រូវបានធ្វើដោយមនុស្សផ្ទុយភេទពីគាត់ ក៏ដោយ។ នោះជាមុខរបរប៉ះអ៊ុតកង់ ម៉ូតូ ស៊ីក្លូ រ៉ឺម៉ក៍ នៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវមួយកន្លែងតាមបណ្ដោយមាត់ទន្លេក្នុងសង្កាត់វត្ត ភ្នំ ខណ្ឌដូនពេញ នាទីក្រុងភ្នំពេញ។
បន្ទាប់ពីប្ដីរបស់គាត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺមិនអាចប្រកបការងារប៉ះ អ៊ុតនោះបាន ស្ត្រីវ័យហាសិបឆ្នាំឈ្មោះ ញឹម មុន បានបន្តមុខរបរហេងស៊យនេះតទៅមុខទៀត ព្រោះថារូបគាត់មិនបានសម្លឹងឃើញការងារអ្វីក្រៅពីការងារនេះទេ ម្យ៉ាងដោយមានសម្ភារៈប៉ះអ៊ុតនោះស្រាប់ផង ហើយបើទោះជាលក់វិញក៏មិនបានថ្លៃប៉ុន្មានដែរ ដោយសារតែសម្ភារៈទាំងនោះចាស់ៗអស់ទៅហើយ។
ស្ថិតនៅក្នុងសំលៀកបំពាក់ចាស់ អាវជជុះពណ៌ក្រហមដៃវែង និងខោជើងធំស្ដើងត្រឹមកំភួនជើងស្ត្រី ញឹម មុន បានរៀបរាប់ពីប្រវត្តិរបស់គាត់ត្រួសៗឲ្យដឹងថា រូបគាត់មានស្រុកកំណើតកើតជានៅក្នុងទឹកដីខេត្តតាកែវ ស្ថិតនៅក្នុងភូមិកន្ទួតធំ ឃុំត្រឡាចស្រុកទ្រាំង។ គាត់បាននិយាយទាំងតូចចិត្តថា "ក្នុងមួយឆាកជីវិតរបស់ខ្ញុំនេះ ខ្ញុំមិនដែលបានឆ្លងកាត់ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រឹមត្រូវនោះទេ ដោយគ្រាន់តែត្រូវពួក ប៉ុល ពត បង្ខំឲ្យចាប់គូយកគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធតែប៉ុណ្ណោះ"។ ចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍តាមរយៈការបង្ខិតបង្ខំនៅក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍ ប៉ុល ពត ធ្វើឲ្យរូបគាត់បង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់។ ដោយសារសន្តិសុខ និងកង្វះខាតខាងជីវភាពនៅក្នុងគ្រួសារនៅស្រុកកំណើតក្រុមគ្រួសារ ដែលមានសមាជិកបីនាក់នោះបានផ្លាស់មករស់នៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ក្នុងឆ្នាំ១៩៨៤ ដោយលើកដំបូងគាត់ប្រកបមុខរបរលក់បន្លែបង្ការនៅឯផ្សារចាស់ ចំណែកឯប្ដីរបស់គាត់វិញស៊ីឈ្នួលធ្វើម៉ូតូឲ្យគេនៅម្ដុំនោះ ដែរ។
ដោយនិយាយរំឭកជីវិតអតីតកាលអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ជូរចត់បានមក គ្របដណ្ដប់លើអារម្មណ៍របស់គាត់ដែលធ្វើឲ្យស្ត្រីរូបនេះអួលដើមក ស្ទើររកពាក្យនិយាយមិនចេញ។ ទឹកនេត្រាដ៏ភ្លឺថ្លាបានបង្ហាញខ្លួនភ្លាមៗមួយរំពេចនៅក្នុងកែវ ភ្នែកទាំងគូរបស់គាត់។ ក្នុងខណៈពេលនោះគាត់បានដោះមួកក្រណាត់ពីរបស់គាត់ ធ្វើឲ្យយើងមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវសក់ស្កូវដុំៗ និងសាច់ត្របកភ្នែកបានយារធ្លាក់លុបគ្រាប់ភ្នែកផ្នែកខាងលើរបស់ គាត់។ មិនយូរប៉ុន្មាន អ៊ំស្រី បានយកដៃមកជូតទឹកភ្នែកចេញពីថ្ពាល់ ហើយបានបន្តដោយសំឡេងមួយៗថា "ប្ដីខ្ញុំធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយដៃឆ្វេងរបស់គាត់ងាប់កម្រើកមិនបានទេ ហើយជួនកាលមាត់របស់គាត់ជាប់សរសៃនិយាយមិនចេញក៏មានដែរ។ ប្រាក់ដែលខ្ញុំរកពីមុនសល់បន្តិចបន្តួចបានប្រមូលទិញថ្នាំមកមើល គាត់អស់ហើយគ្មានសល់អ្វីទេ។ ចំពោះមុខរបរប៉ះកង់ម៉ូតូនោះវិញមិនអាចធ្វើឲ្យជីវភាពគ្រួសារ របស់ខ្ញុំធូរស្រាលបានឡើយ"។ គាត់បាននិយាយថា "ខ្ញុំប៉ះម៉ូតូអស់រយៈពេលជាងបួនឆ្នាំមកហើយតាំងពីមួយបំណះ ប្រាំពីររយរៀលរហូតដល់ឥឡូវនេះមួយបំណះពីរពាន់រៀល។ រាល់ថ្ងៃនេះ ជួនកាលប៉ះបានម្នាក់ ឬពីរនាក់ ហើយជួនកាលអត់សោះក៏មានដែរ"។ គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតផងដែរថា "ការងារតាមចិញ្ចើមថ្នល់នេះមិនងាយស្រួលនោះទេ គឺត្រូវធ្វើមុខក្រាស់បន្តិច ទើបរកស៊ីនៅកន្លែងបែបនេះបាន ព្រោះថាពេលខ្លះប៉ូលិសដេញពីបីដងក្នុងមួយថ្ងៃក៏មានដែរ"។ នាពេលកន្លងមកថ្មីៗនេះ ស្ត្រីប៉ះកង់ម៉ូតូរូបនេះត្រូវប៉ូលិសសណ្ដាប់ធ្នាប់ដេញឈប់ឲ្យរក ស៊ីតាមផ្លូវហើយពួកគេថែមទាំងបានចាប់ប្រមូលយកសម្ភារៈប៉ះអ៊ុត របស់គាត់ទៅដាក់សាលាខណ្ឌពេលដែលគាត់ទៅសម្រាកពេលហូបបាយថ្ងៃ ត្រង់។ គាត់ត្រូវបង្ខំឲ្យបង់ប្រាក់ចំនួនពីរម៉ឺនរៀលជាថ្នូរនឹងការយក របស់របរគាត់ត្រឡប់មកវិញ។ សម្ភារៈមួយចំនួនត្រូវខូចខាត ឬបាត់បង់។ គាត់បាននិយាយត្អូញត្អែរថា ពេលខ្លះនៅពេលយប់គាត់ត្រូវពួកក្មេងស្ទាវៗធ្វើបាប ដោយគេប៉ះ ឬប្ដូរពោះវៀនម៉ូតូហើយមិនឲ្យប្រាក់ ឬឲ្យតែពាក់កណ្ដាលថ្លៃ និងមានអ្នកខ្លះទៀតប៉ះជឿ ហើយដោះអាវបញ្ចាំក៏មានដែរ។
ដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែមទៀត ស្ត្រីមាឌតូចស្ដើងរូបនេះបានដាក់សាំងដបលក់ ប៉ុន្តែវាក៏មិនសូវដាច់នោះទេ។ សាំងមួយលីត្រចំណេញបានតែមួយរយ ឬពីររយរៀលប៉ុណ្ណោះ ហើយពីបីទៅបួនថ្ងៃទើបលក់អស់មួយកាន។ ថ្ងៃខ្លះអត់ប្រាក់ទិញម្ហូប សុខចិត្តស៊ីអត់ឃ្លានមិនហ៊ានដកប្រាក់សាំងទេ ព្រោះខ្លាចគ្មានប្រាក់សងថ្លៃដើមគេ។ ពីមុនមក បានកូនប្រុសរបស់គាត់ជួយប្រាក់កាសខ្លះ តែឥឡូវនេះកូនរបស់គាត់ប្រឈមមុខនឹងការបាត់បង់ការងារដោយរោងចក្រ ដែលកូនគាត់ធ្វើការបានបិទទ្វារទៅហើយ។ គាត់បាននិយាយដោយក្ដីអស់សង្ឃឹមថា "ទៅថ្ងៃមុខមិនដឹងជាទីពឹងអីទេ ខ្លួនកាន់តែចាស់ ដល់ពេលធ្វើការងារលែងកើតមុខជាដាច់ពោះស្លាប់ហើយ"៕
ស្រស់ស្រូបអាហារពេលព្រឹកប៉ុន្មានគ្រប់គ្រាន់?
អាហារពេលព្រឹកគឺល្អណាស់សម្រាប់សុខភាព។ ប៉ុន្តែបើយើងក្រោកយឺតហើយ ៣ ម៉ោងក្រោយទើបបានហូបអាហារពេលព្រឹកនោះ តើនៅមានប្រសិទ្ធភាពទៀតទេ? ឬ បើល្អជាងនេះ យើងហូបអ្វីបន្តិចនៅពេលក្រោកពីដំណេក?
អាហារពេលព្រឹក គឺសំខាន់ណាស់សម្រាប់ខួរក្បាល និងរាងកាយ។ អាហារពេលព្រឹកមួយពេលដែលគ្រប់គ្រាន់ នឹងផ្ដល់ថាមពលដល់ខួរក្បាលអាចជួយឲ្យយើងបានឆ្លាតវៃជាង។ ទទួលទានអាហារពេលព្រឹក គឺជួយឲ្យកូឡេស្តេរ៉ូលមានចំនួនល្អ ព្រមទាំងជួយសម្រួលបរិមាណអាហារដែលនឹងផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់មួយថ្ងៃ ពេញ។ មនុស្សដែលមិនហូបអាហារពេលព្រឹក នឹងមានឱកាសច្រើនក្នុងការឡើងទម្ងន់ ឬ ធាត់ខ្លាំង។
អាហារពេលព្រឹកគឺជាអាហារដែលអ្នកទទួលទានដំបូងបំផុតក្នុងមួយ ថ្ងៃ បើទោះជាយើងហូបអាហារពេលល្ងាចមុននេះ ៨ ឬ១៥ម៉ោងក៏ដោយ។
មូលហេតុមួយដែលធ្វើឲ្យយើងអាចចលនា ឬ ធ្វើការបាន ១២ម៉ោង ឬ ច្រើនជាងនេះ នៅពេលយប់មិនបានហូបអ្វីទាំងអស់នោះ គឺដោយសាររាងកាយយើងកំពុងប្រើប្រាស់ថាមពលតិច ដោយដេក ឬអនុវត្តការងារដែលត្រូវអង្គុយធ្វើ។ កោសិកាទាំងឡាយតែងធ្វើការ ទោះជាកំពុងដេកលក់ស្កប់ក៏ដោយ ដូច្នេះរាងកាយនៅតែប្រើប្រាស់ថាមពល។ ប៉ុន្តែពេលនេះរាងកាយអាចប្រើប្រាស់នូវចំនួនជាតិធាត់ដែលបានស្តុក ទុក ព្រមទាំងជាតិក្លីកូហ្សែន (Glycogen) ដែលមានក្នុងថ្លើមផងដែរ។ នៅពេលព្រឹក បន្ទាប់ពីមិនបានហូបអ្វីមួយយប់នោះ ជាតិក្លីកូហ្សែនក្នុងថ្លើម នឹងនៅសល់ជាតិជាងធម្មតា។ ទទួលទានអាហារពេលព្រឹកវានឹងបង្កើតឡើងវិញនូវសារជាតិទាំងនេះ។
មនុស្សមួយចំនួនមិនហូបអាហារពេលព្រឹក តែមានអារម្មណ៍ហេវ។ ប៉ុន្តែបែបនេះវានឹងប្រើប្រាស់ជាតិក្លីកូហ្សែនក្នុងថ្លើម ហើយបើជាតិក្លីកូហ្សែនអស់នោះ វាងាយនឹងបណ្ដាលឲ្យកើតអាការហេវហត់បណ្ដាលឲ្យរាងកាយត្រូវទាមទារ ការផ្គត់ផ្គង់ថាមពលឆាប់ជាងធម្មតាដើម្បីឲ្យបាត់ឃ្លាន។ ពេលយើងកំពុងឃ្លានល្អបំផុតគឺត្រូវរកអាហារមកទទួលទាន។ យើងមានអារម្មណ៍ថាមិនឃ្លាន ប៉ុន្តែមិនមែនមានន័យថាមិនត្រូវការអាហារពេលព្រឹកទេ ឬថាការហូបអាហារពេលព្រឹក គឺមិនមានប្រយោជន៍នោះក៏មិនចង់ដែរ។
យើងអាចប្រើកម្លាំងបានរយៈពេលប៉ុនណា គឺអាស្រ័យលើពេលវេលាដែលយើងហូបលើកចុងក្រោយ និងចំនួនអាហារដែលបានទទួលទាន ព្រមទាំងការបញ្ចេញកម្លាំងដល់កម្រិតណា។ ចំពោះមូលដ្ឋានពេលល្ងាចរបស់យើងកាន់តែវែង ឬយើងប្រើកម្លាំងកាន់តែច្រើននោះ រាងកាយនឹងត្រូវការថាមពលកាឡូរីកាន់តែឆាប់។
អាហារស្រាលៗដែលមានផ្លែឈើ ទឹកដោះគោជូរ ទឹកផ្លែឈើ នឹងល្អបំផុតសម្រាប់ការចាប់ផ្ដើមថ្មី។ បើយើងមិនមានពេលដើម្បីរៀបចំអាហារពេលព្រឹក ឬអាហារលឿនដូចនំប៊័រសណ្ដែកអាំងជាដើមនោះយើងអាចយកអាហារ (ហូបភ្លាមៗបាន) ដាក់ហូបតិចៗពេលជិះរថយន្តជាដើម៕
អាហារពេលព្រឹកគឺល្អណាស់សម្រាប់សុខភាព។ ប៉ុន្តែបើយើងក្រោកយឺតហើយ ៣ ម៉ោងក្រោយទើបបានហូបអាហារពេលព្រឹកនោះ តើនៅមានប្រសិទ្ធភាពទៀតទេ? ឬ បើល្អជាងនេះ យើងហូបអ្វីបន្តិចនៅពេលក្រោកពីដំណេក?
អាហារពេលព្រឹក គឺសំខាន់ណាស់សម្រាប់ខួរក្បាល និងរាងកាយ។ អាហារពេលព្រឹកមួយពេលដែលគ្រប់គ្រាន់ នឹងផ្ដល់ថាមពលដល់ខួរក្បាលអាចជួយឲ្យយើងបានឆ្លាតវៃជាង។ ទទួលទានអាហារពេលព្រឹក គឺជួយឲ្យកូឡេស្តេរ៉ូលមានចំនួនល្អ ព្រមទាំងជួយសម្រួលបរិមាណអាហារដែលនឹងផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់មួយថ្ងៃ ពេញ។ មនុស្សដែលមិនហូបអាហារពេលព្រឹក នឹងមានឱកាសច្រើនក្នុងការឡើងទម្ងន់ ឬ ធាត់ខ្លាំង។
អាហារពេលព្រឹកគឺជាអាហារដែលអ្នកទទួលទានដំបូងបំផុតក្នុងមួយ ថ្ងៃ បើទោះជាយើងហូបអាហារពេលល្ងាចមុននេះ ៨ ឬ១៥ម៉ោងក៏ដោយ។
មូលហេតុមួយដែលធ្វើឲ្យយើងអាចចលនា ឬ ធ្វើការបាន ១២ម៉ោង ឬ ច្រើនជាងនេះ នៅពេលយប់មិនបានហូបអ្វីទាំងអស់នោះ គឺដោយសាររាងកាយយើងកំពុងប្រើប្រាស់ថាមពលតិច ដោយដេក ឬអនុវត្តការងារដែលត្រូវអង្គុយធ្វើ។ កោសិកាទាំងឡាយតែងធ្វើការ ទោះជាកំពុងដេកលក់ស្កប់ក៏ដោយ ដូច្នេះរាងកាយនៅតែប្រើប្រាស់ថាមពល។ ប៉ុន្តែពេលនេះរាងកាយអាចប្រើប្រាស់នូវចំនួនជាតិធាត់ដែលបានស្តុក ទុក ព្រមទាំងជាតិក្លីកូហ្សែន (Glycogen) ដែលមានក្នុងថ្លើមផងដែរ។ នៅពេលព្រឹក បន្ទាប់ពីមិនបានហូបអ្វីមួយយប់នោះ ជាតិក្លីកូហ្សែនក្នុងថ្លើម នឹងនៅសល់ជាតិជាងធម្មតា។ ទទួលទានអាហារពេលព្រឹកវានឹងបង្កើតឡើងវិញនូវសារជាតិទាំងនេះ។
មនុស្សមួយចំនួនមិនហូបអាហារពេលព្រឹក តែមានអារម្មណ៍ហេវ។ ប៉ុន្តែបែបនេះវានឹងប្រើប្រាស់ជាតិក្លីកូហ្សែនក្នុងថ្លើម ហើយបើជាតិក្លីកូហ្សែនអស់នោះ វាងាយនឹងបណ្ដាលឲ្យកើតអាការហេវហត់បណ្ដាលឲ្យរាងកាយត្រូវទាមទារ ការផ្គត់ផ្គង់ថាមពលឆាប់ជាងធម្មតាដើម្បីឲ្យបាត់ឃ្លាន។ ពេលយើងកំពុងឃ្លានល្អបំផុតគឺត្រូវរកអាហារមកទទួលទាន។ យើងមានអារម្មណ៍ថាមិនឃ្លាន ប៉ុន្តែមិនមែនមានន័យថាមិនត្រូវការអាហារពេលព្រឹកទេ ឬថាការហូបអាហារពេលព្រឹក គឺមិនមានប្រយោជន៍នោះក៏មិនចង់ដែរ។
យើងអាចប្រើកម្លាំងបានរយៈពេលប៉ុនណា គឺអាស្រ័យលើពេលវេលាដែលយើងហូបលើកចុងក្រោយ និងចំនួនអាហារដែលបានទទួលទាន ព្រមទាំងការបញ្ចេញកម្លាំងដល់កម្រិតណា។ ចំពោះមូលដ្ឋានពេលល្ងាចរបស់យើងកាន់តែវែង ឬយើងប្រើកម្លាំងកាន់តែច្រើននោះ រាងកាយនឹងត្រូវការថាមពលកាឡូរីកាន់តែឆាប់។
អាហារស្រាលៗដែលមានផ្លែឈើ ទឹកដោះគោជូរ ទឹកផ្លែឈើ នឹងល្អបំផុតសម្រាប់ការចាប់ផ្ដើមថ្មី។ បើយើងមិនមានពេលដើម្បីរៀបចំអាហារពេលព្រឹក ឬអាហារលឿនដូចនំប៊័រសណ្ដែកអាំងជាដើមនោះយើងអាចយកអាហារ (ហូបភ្លាមៗបាន) ដាក់ហូបតិចៗពេលជិះរថយន្តជាដើម៕
