ហែមថុន វិទិនី អ្នកហែលទឹកមានមហិច្ឆតាខ្ពស់
ស្ថិតក្នុងឈុតហែលទឹកពណ៌ខ្មៅដែលរឹបរាងកាយ យុវតីកីឡាការិនី ហែមថុន រិទិនី ដែលមានសម្បុរស្រអែមបានចុះទៅក្នុងអាងហែលទឹក នៃពហុកីឡាដ្ឋានជាតិអូឡាំពិកដ៏ចំណាស់គ្មានការជួសជុល ដើម្បីធ្វើការហ្វឹកហាត់ ទៅតាមការបង្ហាត់បង្ហាញពីគ្រូរបស់នាង។ ជាមួយនឹងមិត្តភក្តិដែលជាកីឡាករ-ការិនីចំនួនដប់ពីរនាក់ផ្សេងទៀត ដែលកំពុងហ្វឹកហាត់ជាមួយគ្នានោះ យើងសង្កេតឃើញថា រិទិនី ជាកីឡាការិនីមួយរូបដែលព្យាយាមនៅក្នុងការហ្វឹកហាត់ និង ធ្វើបានល្អជាងគេ។
ហែមថុន វិទិនី គឺជាកីឡាការិនីហែលទឹកវ័យក្មេងខ្ចីទើបតែអាយុ១៦ឆ្នាំ ដែលមានទេពកោសល្យក្នុងការហែលទឹក លើវិញ្ញាសាហែលសេរី និង ហែលកង្កែប ដោយហែលក្នុងចម្ងាយហាសិបម៉ែត្រ មួយរយម៉ែត្រ និងពីររយម៉ែត្រ ទាំងពីរវិញ្ញាសា។ កីឡាការិនីរូបនេះធ្លាប់ទទួលជោគជ័យជាច្រើនពីការប្រកួតនៅក្នុងប្រទេស ហើយទោះបីសព្វថ្ងៃនេះគេបានត្អូញត្អែរពីការលំបាក ក្នុងការខ្វះខាតកន្លែង និង សម្ភារៈហ្វឹកហាត់ក៏ដោយ តែទៅថ្ងៃអនាគត គេមានបំណងចង់ល្បីឈ្មោះ និង លើកស្ទួយវិស័យកីឡាហែលទឹកនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ឲ្យដូចបណ្ដាប្រទេសដទៃទៀតនៅក្នុងតំបន់ដែរ។
យុវតីដែលមានរាងមាំមួន និងរហ័សរហួនជាមួយនឹងការអត់ធ្មត់នៅក្នុងការហ្វឹកហាត់ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ស្ដាប់ដំបូន្មានគ្រូណែនាំនោះ ពេលចប់ពីការហ្វឹកហាត់ កីឡាការិនីជើងខ្លាំងរូបនេះបានប្រាប់អ្នកយកព័ត៌មានយើងដោយសម្ដីរួសរាយរាក់ទាក់ និង ម៉ឺងម៉ាត់ថា «ខ្ញុំមានចំណូលចិត្តក្នុងវិស័យកីឡាហែលទឹកនេះតាំងពីតូចមកម៉្លេះ ហើយខ្ញុំខំព្យាយាមរហូតបានសម្រេចពេលនេះ។ ខ្ញុំបានចូលហ្វឹកហាត់កីឡាហែលទឹកតាំងពីអាយុប្រាំឆ្នាំ នៅក្នុងក្លឹបក្រសួងសាធារណការ និង ដឹកជញ្ជូន»។
នៅក្នុងការប្រកួតកីឡាហែលទឹកជ្រើសរើសជើងឯកទូទាំងប្រទេសកាលពីឆ្នាំ ២០០៧ កីឡាការិនីវ័យក្មេងនេះទទួលបានមេដាយមាសដល់ទៅប្រាំ និងឆ្នាំ២០០៨ មកនេះទទួលបានមេដាយប្រាំទៀតតែម្នាក់ឯងពីរឆ្នាំជាប់គ្នាតែម្តង។ មេដាយទាំងដប់គ្រឿងក្នុងរយៈពេលពីរឆ្នាំមកនេះគឺបានមកពីការប្រកួតហែលទឹកលើវិញ្ញាសាមួយរយម៉ែត្រ
សេរី, មួយរយម៉ែត្រកង្កែប, ពីររយម៉ែត្រសេរី, ពីររយម៉ែត្រកង្កែប ហើយនឹងពីររយម៉ែត្រហែលផ្ងារ។ ឆ្នាំ២០០៨មកនេះដែរ រិទិនីចូលរួមប្រកួតក្នុងព្រឹត្តិការណ៍កីឡាសម្រាប់ទាំងអស់គ្នាលើវិញ្ញាសាហែលទឹកចម្ងាយមួយពាន់
ប្រាំរយម៉ែត្រនៅខេត្តកំពត ក៏ទទួលបានចំណាត់ថ្នាក់លេខមួយផងដែរ។ ក្រៅពីនេះក៏ធ្លាប់បានទទួលចំណាត់ថ្នាក់ល្អៗ និងមេដាយជាច្រើនទៀតនៅក្នុងការប្រកួតក្នុងប្រទេស។
ដោយឡែកការចេញទៅប្រកួតនៅក្រៅប្រទេសនៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៨ គឺប្រកួតកីឡាអូឡាំពិកនៅទីក្រុងប៉េកាំង ប្រទេសចិន កីឡាការិនី វិទិនី បានប្រកួតយកឈ្នះចំនួនតែដប់ពីរប្រទេសប៉ុណ្ណោះក្នុងចំណោមកៅសិបប្រទេស ដែលចូលរួមប្រកួតលើវិញ្ញាសាដូចគ្នានេះ។ ឆ្នាំ ២០០៧ ប្រកួតស៊ីហ្គេម និង យុវជនអាយុក្រោមដប់ប្រាំបីឆ្នាំ ដោយការប្រកួតនេះអាចបានឡើងដល់វគ្គផ្តាច់ព្រ័ត្រនឹងគេដែរ។ ឆ្នាំ ២០០៧ ដដែលបានទៅប្រកួតកីឡាហែលទឹកពិភពលោកនៅប្រទេសជប៉ុន ហើយនឹងកាលពីឆ្នាំ២០០៦ ប្រកួតកីឡាអាស៊ាន ហ្គេម (Asian Games) នៅប្រទេសអារ៉ាប់ផងដែរ។ សម្រាប់កីឡាស៊ីហ្គេម ( Sea Games) នៅប្រទេសឡាវ ឆ្នាំ២០០៩ កីឡាការិនីរូបនេះក៏បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចហើយដែរ ដើម្បីទៅចូលរួមព្រឹត្តិការណ៍កីឡាប្រចាំតំបន់នេះ ដោយសព្វថ្ងៃនាងបានប្រឹងប្រែងហ្វឹកហាត់ជាប្រចាំ ដែលសង្ឃឹមថានឹងទទួលបានលទ្ធផលល្អជាងការទៅប្រកួតនៅក្រៅប្រទេសកាលពីលើកមុនៗ។ ការចេញទៅក្រៅប្រទេសកន្លងមក កីឡាការិនីជើងខ្លាំងរូបនេះមិនដែលទទួលបានមេដាយត្រឡប់មកវិញទេ ប៉ុន្តែយ៉ាងហោចណាស់គេអាចទទួលបានថិរវេលានៃការហែលរបស់គេល្អជាងមុនច្រើន។
រាងកាយដែលទទឹកជោក វិទិនី បានឲ្យដឹងទៀតថា «សម្រាប់កីឡាហែលទឹកនេះទៅថ្ងៃអនាគតខ្ញុំនឹងប្រឹងប្រែងរហូតមានឈ្មោះបោះសំឡេងនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ក៏ដូចជានៅលើឆាកអន្តរជាតិ ដើម្បីជួយលើកស្ទួយវិស័យកីឡាហែលទឹកកម្ពុជា ហើយនឹងចង់ក្លាយទៅជាគ្រូកីឡាហែលទឹកថែមទៀតផង។ ខ្ញុំគិតថានឹងប្រឹងប្រែងរហូតដល់ពេលណាដែលខ្ញុំធ្លាក់ថិរវេលារបស់ខ្លួន»។
វិទិនី ជាកូនស្រីទោលក្នុងគ្រួសារដែលកំព្រាឪពុក។ នាងកំព្រាឪពុកតាំងពីនាងនៅក្នុងផ្ទៃម្ដាយមកម៉្លេះ ដោយសារតែការបែកបាក់គ្រួសារ ហើយម្ដាយរបស់នាងពិការដៃ និងជើងស្ដាំ ដែលសព្វថ្ងៃទាំងម្ដាយ និងកូនរស់នៅក្នុងបន្ទុកជីតា និងយាយ។ បច្ចុប្បន្ននាងមានអាយុដប់ប្រាំមួយឆ្នាំ រៀនថា្នក់ទីដប់មួយនៅវិទ្យាល័យបាក់ទូក។
វិទិនី គឺជាកីឡាការិនីដែលមានឈាមជ័រជាអ្នកហែលទឹកល្បីឈ្មោះតាំងពី ជីតា-ជីដូន និង ពូ-មីង រហូតដល់ខ្លួនឯងតែម្ដង។ វិទិនី មានពូឈ្មោះ ហែម លំផាត់, ហែម គីរី, ហែមថុន ពន្លឺ និងមីងឈ្មោះ ហែម រស្មី ដែលសុទ្ធជាកីឡាករ-ការិនីហែលទឹកជើងខ្លាំងជំនាន់មុននាងដែរ។
មិត្តភក្តិ និង ក្រុមគ្រួសារសរសើរពីអត្តចរិត វិទិនី
កីឡាការិនី សេង សម្ផស្ស ដែលជាមិត្តភក្តិ និងហ្វឹកហាត់ជាមួយគ្នារយៈពេលប្រាំឆ្នាំមកហើយនោះបាននិយាយថា វិទិនី ជាកីឡាការិនីហែលទឹកដែលមានសមត្ថភាពពូកែ ដោយសារតែគេមានការព្យាយាមតស៊ូនៅក្នុងការហ្វឹកហាត់។ គេពិតជាកីឡាការិនីដ៏ល្អមួយរូប ហើយមានអធ្យាស្រ័យល្អជាមួយមិត្តភក្តិដែលជាអ្នកកីឡាដូចគ្នា និង ចេះជួយលើកទឹកចិត្ត។
លោក ហែមថុន គ្រូបង្វឹកកីឡាហែលទឹកជម្រើសជាតិ និងជាជីតារបស់ វិទិនី ផងនោះបានឲ្យដឹងថា «នៅពេល វិទិនី អាយុប្រាំឆ្នាំ ខ្ញុំឲ្យហ្វឹកហាត់កីឡាហែលទឹក ហើយនាងមានអំណោយផលល្អជាងមីងរបស់គេដែលជាជើងខ្លាំងមួយរូប ដែលកាលពីជំនាន់មុនទៅទៀត។ អត្តចរិតរបស់ វិទិនី អាចទៅមុខបានដោយសារតែការព្យាយាម និង យកចិត្តទុកដាក់តស៊ូក្នុងការហ្វឹកហាត់។ ខ្ញុំជាជីតា និងជាអ្នកគ្រប់គ្រងខំរកមធ្យោបាយជួយទាំងការបង្វឹកហាត់ និងឧបត្ថម្ភផ្សេងៗសម្រាប់ការហ្វឹកហាត់កីឡានេះ ជាពិសេសការហូបចុក និងការលើកទឹកចិត្ត។
ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០០៧ មកនេះ ខ្ញុំអាចសន្និដ្ឋានបានថា ទៅអនាគត វិទិនី អាចរីកចម្រើនជាងកីឡាករ-ការិនីដទៃទៀត ដោយសារតែថិរវេលារបស់គេដែលបានធ្វើកន្លងមកនៅលើឆាកអន្តរជាតិ ផ្លោះលឿនជាងកីឡាករផ្សេងទៀត ហើយទម្រង់នៃការហ្វឹកហាត់ និងការប្រកួតគឺអំណោយផលជាងកីឡាករនៅក្នុងអាស៊ីអាគ្នេយ៍»។
លោកគ្រូបង្វឹករូបនោះបានដាក់ផែនការដោយចាប់ពីពេលនេះទៅដល់ឆ្នាំ ២០១១ នឹងធ្វើឲ្យ វិទិនី បានមេដាយនៅក្នុងការប្រកួតជាលក្ខណៈអន្តរជាតិ។ បើទោះជាកីឡាស៊ីហ្គេមឆ្នាំនេះ វិទិនី នៅមិនទាន់ទទួលបានមេដាយក្តី ក៏គេអាចចូលទៅកៀកដល់អ្នកចុងក្រោយដែរ។
អ៊ុក សាម៉ុច ជាអតីតកីឡាការិនីជម្រើសជាតិអត្តពលកម្ម និងជាគ្រូបង្វឹកកីឡាហែលទឹកកាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ ដែលត្រូវជាជីដូនបានឲ្យដឹងថា «វិទិនី ជាកូនកំព្រាឪពុកតាំងពីតែនាងនៅក្នុងពោះម្ដាយបានប្រាំខែ ដោយសារតែការលែងលះគ្នា ហើយម្ដាយរបស់នាងពិការដៃខាងស្ដាំតាំងពីអាយុប្រាំឆ្នាំ ដោយសារធ្លាក់ពីលើផ្ទះ។ សព្វថ្ងៃទាំង វិទិនី និង ម្ដាយរបស់គេរស់នៅជាមួយនឹងខ្ញុំ»។
ជីដូនរូបនោះបានសរសើរពីអត្តចរិតរបស់ចៅស្រីថា« តាំងពីតូចគេជាក្មេងស្រីដែលមានចរិតស្លូតបូត រហ័សរហួន និងឧស្សាហ៍ព្យាយាម តែការរៀនសូត្ររបស់គេគឺមធ្យម។ ចំពោះរឿងកីឡាវិញគេមានចំណូលចិត្តតាំងពីអាយុប្រាំឆ្នាំមកម៉្លេះ ហេតុដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំចាប់បង្វឹករហូតមក។ នៅរាល់ការប្រកួតនៅក្នុងស្រុកម្តងៗ គឺភាគច្រើនទទួលបានជោគជ័យ ហើយទៅថ្ងៃអនាគតប្រសិនបើមានលទ្ធភាព ខ្ញុំនឹងជំរុញចៅឲ្យមានឈ្មោះទាំងនៅក្នុងស្រុក និងក្រៅស្រុក»។
កន្លែងហ្វឹកហាត់មិនត្រូវស្តង់ដារ និង សម្ភារៈហ្វឹកហាត់ខ្វះខាត
អាងហែលទឹក ដែលស្ថិតនៅក្នុងពហុកីឡាដ្ឋានជាតិអូឡាំពិក គឺមានសភាពសោះកក្រោះ ដែលគ្មានការថែទាំ និង សម្អាតត្រឹមត្រូវ។
អាងហែលទឹកដែលស្ថិតនៅពហុកីឡាដ្ឋានជាតិអូឡាំពិក គឺមានសភាពសោះកក្រោះដែលគ្មានការថែទាំ និងសម្អាតត្រឹមត្រូវ។ អាងហែលទឹកដែលគ្មានការជួលជុលនេះ មើលទៅមិនគួរឲ្យចង់ហែលឡើយ គឺគ្មានអនាម័យត្រឹមត្រូវ និងបរិស្ថានមិនល្អ។
ទាក់ទិននឹងកន្លែងហ្វឹកហាត់ កីឡាការិនីវ័យក្មេងកម្ពស់ ១,៦៣ ម៉ែត្រ, ទម្ងន់ ៥០ គីឡូក្រាម ហែមថុន វិទិនី បានដកដង្ហើមធំ ហើយយកដៃស្ទាបក្បាល ដែលរុំដោយក្រណាត់ក្តោបសក់ ហើយមានវ៉ែនតាសម្រាប់ហែលទឹកនៅពីលើផងនោះ បានឲ្យដឹងថា« នៅពេលដែលទៅប្រកួតនៅក្រៅប្រទេសកន្លងមក គឺកីឡាករ-ការិនីរបស់យើងនៅមានកម្រិតចាញ់គេឆ្ងាយណាស់ ព្រោះយើងនៅខ្វះខាតច្រើន សម្រាប់ការហ្វឹកហាត់ដូចជាអាងហែលទឹកមិនត្រូវស្តង់ដារអន្តរជាតិ ខ្វះខាតឧបករណ៍ សម្ភារៈ និងកន្លែងស្នាក់នៅសព្វបែបយ៉ាង ដែលនាំឲ្យការហ្វឹកហាត់របស់កីឡាករ-ការិនីមិនទៀងទាត់។ ដូច្នេះដើម្បីឲ្យវិស័យកីឡាហែលទឹកនេះមានភាពរីកចម្រើនបាន ទាល់តែមានការជួយគាំទ្រ និង លើកទឹកចិត្តជារឿងសំខាន់»។
លោក ហែម ថុន ក៏បានត្អូញត្អែរដូច្នេះដែរថា « កន្លែង និងសម្ភារៈហ្វឹកហាត់សព្វថ្ងៃនេះវាហួសនឹងនិយាយ ពិបាកមហាសែនពិបាក តែបើយើងពិបាកហើយមិនធ្វើវាជាកំហុសរបស់យើង ដូច្នេះយើងនៅតែធ្វើ។ ការហ្វឹកហាត់កីឡាហែលទឹកនេះគឺយ៉ាងហោចណាស់មួយថ្ងៃពីរពេល ហើយរយៈពេលយ៉ាងហោចណាស់ក៏បីម៉ោងដែរ តែទីកន្លែងហ្វឹកហាត់សព្វថ្ងៃនេះ គឺគ្មានកន្លែងពិតប្រាកដរបស់សហព័ន្ធទេ គឺឥឡូវឯកជនគ្រប់គ្រង ដោយសុំគេហាត់មួយថ្ងៃបានមួយពេល ដែលជួនកាលថ្ងៃខ្លះមិនបានមួយម៉ោងផង និង មួយសប្ដាហ៍ហាត់បានតែប្រាំពេលតែប៉ុណ្ណោះ ពេលខ្លះមិនបានប្រាំពេលថែមទៀតផង។
បើនិយាយពីកន្លែងហ្វឹកហាត់វិញ គឺគ្មានអ្វីជាស្តង់ដា ដែលស្របតាមលក្ខណៈបច្ចេកទេសត្រឹមត្រូវទេ ដូច្នេះអ្វីដែលយើងធ្វើសព្វថ្ងៃនេះស្ថិតនៅក្នុងការច្នៃប្រឌិត និងស្មារតីតស៊ូខ្លួនឯងទាំងអស់រហូតកៅសិបភាគរយ ហើយសម្រាប់មធ្យោបាយទីកន្លែង សម្ភារៈ ការបំប៉ន និងការហូបចុក គឺមានប្រហែលប្រាំភាគរយពីរដ្ឋ។ ទាំងកីឡាករ-ការិនី ទាំងខ្ញុំជាគ្រូសុទ្ធតែជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត គឺគ្មានយកប្រាក់ ឬ ប្រាក់ខែអ្វីទេ មានម្ដងម្កាលតែប៉ុណ្ណោះដែលរដ្ឋឧបត្ថម្ភខ្លះៗ»។
លោក បញ្ជាក់ថា « អាងហែលទឹកសព្វថ្ងៃ វាមានលក្ខណៈអន្តរជាតិតែកាលពីអំឡុងឆ្នាំ ១៩៦៤ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះវាទៅជារបស់បុរាណទៅហើយ គ្មានការជួសជុល ហើយខ្ញុំគិតថា ប្រហែលជាពីរឆ្នាំទៀតយ៉ាងយូរអាងនេះនឹងខូចខាតមិនអាចប្រើការបានទេ»៕

មេធាវីវ័យក្មេងទទួលជោគជ័យ
កញ្ញាជាមេធាវីដែលពោរពេញទៅដោយបទពិសោធន៍ និងមានការទទួលស្គាល់ពីសំណាក់ប្រជាពលរដ្ឋនៅតាមបណ្ដាខេត្តក្រុងមួយចំនួនធំ។ អ្វីដែលធ្វើឲ្យមេធាវីរូបនេះទទួលបាននូវការទទួលស្គាល់ពីអតិថិជនក៏ដូចជាប្រជាពលរដ្ឋរហូតដល់
សព្វថ្ងៃនេះ គឺដោយសារតែកញ្ញាធ្លាប់បម្រើការងារនៅអង្គការនានា ដូចជាអង្គការជំនួយផ្នែកច្បាប់នៃកម្ពុជា ក្រុមអ្នកច្បាប់ការពារសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជា ក្រុមមេធាវីគ្មានព្រំដែននៃប្រទេសបារាំង និងនៅតាមបណ្ដាក្រសួងរបស់រដ្ឋាភិបាលមួយចំនួនទៀតផង។ នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ កញ្ញា ស៊ាង បូរ៉ាវី មានការិយាល័យឯកជនផ្ទាល់ខ្លួនមួយ។
កញ្ញា ស៊ាង បូរ៉ាវី កើតនៅឆ្នាំ ១៩៧៤ នៅក្នុងភូមិច្បារអំពៅ ឃុំច្បារអំពៅ ស្រុកកៀនស្វាយ ខេត្តកណ្ដាល។ ផៅសន្ដានរបស់កញ្ញាសុទ្ធសឹងជាអ្នកចូលចិត្តការសិក្សាដោយមានលោកឪពុកជាវេជ្ជបណ្ឌិត និងម្ដាយជាមន្ត្រីរាជការបម្រើការងារនៅក្រសួងកសិកម្ម ប៉ុន្តែជាអកុសលលោកឪពុករបស់កញ្ញាបានទទួលមរណភាពបន្ទាប់ពីរបប ប៉ុល ពត បានដួលរលំ។
បើតាមការរៀបរាប់របស់មេធាវីវ័យក្មេងរូបនេះបានឲ្យដឹងថា ប៉ូរ៉ាវី ជាអតីតសិស្សពូកែផ្នែកអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ និងជាប្រធានក្រុមកុមារឈានមុខតាំងតែពីរៀននៅសាលាបឋមសិក្សារហូតដល់មហាវិទ្យាល័យ។ បន្ទាប់ពីប្រឡងបញ្ចប់ទុតិយភូមិ (បាក់ឌុប) នៅវិទ្យាល័យព្រះស៊ីសុវត្ថិនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៩២អតីតសិស្ស-និស្សិតពូកែរូបនេះបានត្រៀមបន្តការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យចំនួនបីគឺ មហាវិទ្យាល័យពេទ្យ តិចណូ និង នៅសាលាចម្ការដូង។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះដោយសារសាលារៀននៅឆ្ងាយពីផ្ទះ និងដោយអំពើអសន្ដិសុខសង្គម
មួយចំនួនផង កញ្ញាក៏បង្ខំចិត្តរកសាលារៀននៅជិតៗផ្ទះរៀន គឺសាលាច្បាប់បឹងត្របែក។ មេធាវី បូរ៉ាវី បាននិយាយដោយលួចបញ្ចេញស្នាមញញឹមតិចៗថា "តាមពិតទៅខ្ញុំគ្មានចេតនាចូលរៀននៅសាលាច្បាប់នេះទេ គឺដោយសារអសន្ដិសុខសង្គម និងសាលានានានៅឆ្ងាយពីផ្ទះ"។ ពេលវេលាចេះតែកន្លងផុតទៅដោយបានរុញច្រានយុវនិស្សិត បូរ៉ាវី ដល់ឆ្នាំទីបីនៃសាលាច្បាប់។ ពេលនោះហើយដែលនិស្សិតរូបនេះបានពើបប្រទះនូវរឿងរ៉ាវថ្មីមួយសម្រាប់ជាបទពិសោធន៍ទាំងនៅក្នុង
ការសិក្សា និងនៅក្នុងសង្គម។ នោះគឺកញ្ញាបានចូលបម្រើការងារជាមួយក្រុមមេធាវីរបស់ឯកឧត្តម សាយ បូរី ដោយទទួលបន្ទុកផ្នែកច្បាប់ ហើយនៅពេលនោះផងដែរ សាលាបណ្ដុះបណ្ដាលមេធាវីក៏ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយមានការរួមចំណែកពីយុវនិស្សិតរូបនេះផងដែរ។ យុវភាពជានិស្សិតផ្នែកច្បាប់មហាវិទ្យាល័យរបស់កញ្ញាត្រូវបានបញ្ចប់នៅឆ្នាំ១៩៩៧។ រយៈពេលមួយឆ្នាំក្រោយ
មក រដ្ឋាភិបាលក៏បានបញ្ជូនកញ្ញាឲ្យទៅបំពេញការងារនៅសាលាក្រុង។ ស្របពេលជាមួយគ្នានេះផងដែរ កញ្ញាឆ្លៀតពេលរៀនវគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលមេធាវី។ បន្ទាប់ពីទទួលបានការបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈជាមេធាវី និងដោយមានការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះលើផ្នែកច្បាប់ បូរ៉ាវី បានឈោងចាប់អាជីពជាមេធាវីនៅក្នុងឆ្នាំ ២០០១ នៅអង្គការជំនួយផ្នែកច្បាប់នៃកម្ពុជាដែលហៅកាត់ជាភាសាអង់គ្លេសថា Legal Aid of Cambodia។
អង្គការជំនួយផ្នែកច្បាប់នៃកម្ពុជានេះហាក់បីដូចជាគង្គាស្រោចលើពន្លកអាជីពជាមេធាវីរបស់កញ្ញាឲ្យរីកលូត
លាស់ធំធាត់យ៉ាងឆាប់រហ័ស រហូតដល់មានការទទួលស្គាល់ពីសំណាក់ប្រជាពលរដ្ឋតាមរយៈការការពារក្ដី។ មេធាវី
វ័យក្មេង បូរ៉ាវី បាននិយាយថា "អង្គការមួយនេះបានផ្ដល់ជាបទពិសោធន៍ក៏ដូចជាបច្ចេកទេសមេធាវីជាច្រើនដល់
រូបខ្ញុំ ដោយសារមានកិច្ចសហប្រតិបត្តិការអង្គការផ្នែកដីធ្លីជាច្រើនទៀត"។ បូរ៉ាវី បានទទួលបន្ទុកផ្នែកមេធាវីប្រចាំនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង និងខេត្តពោធិ៍សាត់។ កញ្ញា បូរ៉ាវី និយាយដោយរំឭកពីអតីតភាព
ថា អ្វីដែលធ្វើឲ្យរូបគាត់មានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះបោះសំឡេងកាន់តែខ្លាំងឡើងនោះ គឺការដោះស្រាយរឿងទំនាស់ដីធ្លីរបស់ប្រជាពលរដ្ឋជាមួយនឹងអ្នកមានឋានៈបុណ្យស័ក្ដិ ឬជាមួយបណ្ដាក្រុមហ៊ុនធំៗ។ រឿងក្ដីទាំងអស់នេះត្រូវបានគេចាត់ទុកថា "ជាបញ្ហាក្ដៅ"។ រយៈពេលមួយឆ្នាំចុងក្រោយនៅក្នុងអង្គការនេះ កញ្ញាក៏បានដើរតួជាមេធាវីការពារក្ដីឲ្យពួកកម្មកររោងចក្រនៅទូទាំងប្រទេសផងដែរ។
នៅឆ្នាំ ២០០៥ មេធាវីដែលប្រកបដោយបទពិសោធន៍រូបនេះបានបញ្ចប់
គម្រោងការងារទាំងនោះនៅអង្គការជំនួយផ្នែកច្បាប់នៃកម្ពុជានេះ។
និស្ស័យបម្រើការងារលើនាវាអង្គការរបស់មេធាវីរូបនេះមិនទាន់អស់នៅឡើយទេ ព្រោះថាកញ្ញាបានចូលបម្រើការងារនៅអង្គការការពារក្ដីជនក្រីក្រមួយទៀត គឺអង្គការក្រុមអ្នកច្បាប់ការពារសិទ្ធិ
កម្ពុជា ដែលហៅកាត់ថា "CDP" ដោយទទួលបន្ទុកគ្រប់គ្រងនៅសាខាខេត្តក្រចេះលើរឿងក្ដីក្ដាំទូទៅ ប៉ុន្តែដោយសារតែលក្ខខណ្ឌការងារ ធ្វើឲ្យកញ្ញាមិនអាចបន្តការសិក្សាអនុបណ្ឌិតបានទេ កញ្ញាក៏សម្រេចចិត្តលាឈប់ក្រោយពេលបំពេញការងារប្រមាណជាពីរឆ្នាំ ហើយឈោង
ចាប់អាជីពការងារឯកជនមួយជាមួយនឹងក្រុមមេធាវីគ្មានព្រំដែននៃប្រទេសបារាំងដែលមានឈ្មោះថា
"ការិយាល័យមេធាវី ប៊ីអេស និងពីគ្រោះច្បាប់"។ អង្គការថ្មីនេះក៏មានគោលបំណងមិនខុសពីអង្គការមុខៗដែរ គឺសុទ្ធតែជួយជនក្រីក្រដែលគ្មានលទ្ធភាពបង់ថ្លៃសេវាឲ្យមេធាវី។ ការងារឯកជនមួយនេះ កញ្ញា
ត្រូវមានការទទួលខុសត្រូវខ្ពស់ជាងមុន ដោយក្នុងមួយខែៗគាត់ការពារក្ដីរហូតដល់ទៅ ៣០ករណីដែល៦ទៅ៧ករណីចាត់តាំងពីតុលាការ សាលាឧទ្ធរណ៍ និងមួយចំនួនធំទៀតពីបណ្ដាខេត្តក្រុងនានា ព្រោះថា
ក្រុមមេធាវីនេះមានសាខានៅទូទាំងខេត្តក្រុង។ ដោយមានបទពិសោធន៍ច្រើនលើរឿងក្ដីទាំងផ្នែកព្រហ្មទណ្ឌ
និងរដ្ឋប្បវេណី មេធាវី ស៊ាង បូរ៉ាវី បាននិយាយថា "លទ្ធផលការការពារក្ដីរបស់ខ្ញុំគឺល្អភាគច្រើន ជាក់ស្ដែងកូនក្ដីរបស់ខ្ញុំត្រូវបានបន្ធូរបន្ថយទោស និងខ្លះទៀតឈានដល់ការរួចផុតពីការចោទប្រកាន់"។
ជីវិតជាមេធាវីឯកជន គឺធ្វើការលើលក្ខខណ្ឌបច្ចេកទេស ប៉ុន្តែវាមាន
ផលវិបាកមួយចំនួនដែរនៅពេលដែលយើងធ្វើការស្រាវជ្រាវបច្ចេកទេសការពារក្ដីមិនដិតដល់គ្រប់ជ្រុងជ្រោយ។ ទាក់ទងនឹងចំណុចនេះ កញ្ញាបានបញ្ជាក់ថា "មេធាវីគឺជាអ្នកប្រាជ្ញ ពោលគឺប្រាជ្ញទាំងសមត្ថភាព និងបច្ចេកទេស ហើយថែមទាំងជាមនុស្សដែលមិនអាចឲ្យខ្លួនទំនេរបានទេ គឺត្រូវសិក្សាជានិច្ច។ បើស្រាវជ្រាវបានតិចនាំឲ្យការពារក្ដីបានតិចដែរ"។
នៅផ្នែកឯកជននេះ ការការពារក្ដីធ្វើឲ្យគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ ហេតុ
នេះពេលខ្លះរឿងក្ដីមួយកញ្ញាត្រូវធ្វើការស៊ើបអង្កេតរហូតដល់ទៅ ១០ដង ឯណោះក៏មានដែរដើម្បីប្រមូលព័ត៌មាន។ ពិសេសលើសនេះទៅទៀត កញ្ញា បូរ៉ាវី ប្រកាន់ឆន្ទៈមួយថា"ក្នុងមានជាមេធាវី
ការពារក្ដីកូរក្ដីភាគច្រើនរបស់ខ្ញុំកម្រឡើងដល់ពីរ-បីសាលាក្ដីណាស់។
នេះក៏ជាការកាត់បន្ថយការចំណាយថវិកា និងពេលវេលារបស់កូនក្ដីដែរ"។
កញ្ញាបានឲ្យដឹងថា "មេធាវីឯកជនគឺត្រូវធ្វើយ៉ាងណាឲ្យអតិថិជនមានទំនុកចិត្ត ហើយដើម្បីឲ្យអតិថិជនមាន
ការជឿទុកចិត្តរឿងសំខាន់គឺត្រូវមានសមត្ថកិច្ចខ្ពស់ និងយកចិត្តទុកដាក់នៅក្នុងការកាន់សំណុំរឿង"។
គួររំឭកផងដែរថា ក្រៅពីធ្វើជាមេធាវីនៅតាមអង្គការ កញ្ញាក៏បំពេញតួនាទីជាមេធាវីរបស់គណៈរដ្ឋមន្ត្រីដោយទទួលបន្ទុកខាងផ្នែកសកម្មភាពប្រឆាំងអំពើពុករលួយ៕

ក្រសួងវប្បធម៌គ្រោងបង្កើតមហាវិទ្យាល័យភាពយន្ត នៅឆ្នាំ២០១០
ភ្នំពេញ៖ ក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈកំពុងឈ្មុសឈ្មុលដើម្បីបង្កើតមហាវិទ្យាល័យភាពយន្តនៅឆ្នាំ២០១០សម្រាប់បណ្ដុះបណ្ដាលធនធានមនុស្ស និងលើកស្ទួយវិស័យសិល្បៈភាពយន្ត។
លោកសាស្ត្រាចារ្យ ព្រឿង ឈៀង សកលវិទ្យាធិការរងនៃសកលវិទ្យាល័យភូមិវិចិត្រសិល្បៈបានមានប្រសាសន៍
ថា ដោយចាប់ផ្ដើមនៅឆ្នាំ២០០៦ គម្រោងបង្កើតមហាវិទ្យាល័យភាពយន្តអាចនឹងលេចចេញរូបរាងនៅឆ្នាំ២០១០ នេះបើតាមគោលបំណងរបស់ក្រសួង។ ក្រសួងចង់ឲ្យមហាវិទ្យាល័យនេះកើតឡើងយ៉ាងឆាប់ព្រោះវិស័យភាពយន្តមានសារសំខាន់ចំពោះ
វប្បធម៌ជាតិខ្មែរ។ ប៉ុន្តែទោះយ៉ាងណាក៏ដោយគម្រោងនេះបានជួបប្រទះការលំបាកមួយចំនួនដោយសារតែខ្វះ
ធនធានមនុស្សថវិកា និងសម្ភារៈ។
លោកសាស្ត្រាចារ្យ ព្រឿង ឈៀង បានប្រាប់រស្មីកម្ពុជាកាលពីថ្ងៃអង្គារ៣មីនាថា កាលពីចុងឆ្នាំង២០០៨ ក្រសួងវប្បធម៌បានដាក់សំណើទៅកូរ៉េខាងត្បូងដើម្បីស្នើសុំជំនួយផ្នែកបច្ចេកទេស ធនធានមនុស្ស និងថវិកា។ ភាគីកូរ៉េបានទទួលសំណើរបស់កម្ពុជាហើយតែមិនទាន់ឆ្លើយតបនៅឡើយទេ ព្រោះពេលនេះ
កូរ៉េកំពុងប្រឈមមុខនឹងវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច។ បើកូរ៉េជួយ យើងនឹងបើកមហាវិទ្យាល័យភាពយន្តជាទ្រង់
ទ្រាយធំ ហើយស្វែងរកទីតាំងសម្រាប់សាងសង់។ តែទោះជាគ្មានជំនួយពីកូរ៉េក៏ដោយក៏សកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈប្ដេជ្ញាបើសាលាភាពយន្តនេះ
ដោយខ្លួនឯង។ និយាយរួមមានធនធានប៉ុនណា ធ្វើប៉ុណ្ណោះ ហើយខាងរដ្ឋាភិបាលក៏បានអះអាង
នឹងជួយរឿងនេះដែរ ដោយសន្យានឹងបង្កើតស្ទូតឌីយោ (Studio) ភាពយន្តថ្នាក់ជាតិ និងអន្តរជាតិមួយ ព្រមទាំងបណ្ដុះបណ្ដាលធនធានមនុស្សផ្នែកវិស័យភាពយន្ត។
លោកសកលវិទ្យាធិការរងបានអំពាវនាវឲ្យសាស្ត្រាចារ្យជើងចាស់ និងជំនាន់ក្រោយមកពីបារាំងក្ដី សូវៀត
ក្ដីកូរ៉េក្ដី ព្រមទាំងផលិតករព្រឹទ្ធាចារ្យទាំងអស់ជួយចូលរួមសហការគ្នាម្ចាស់ការ និងយកចិត្ត
ទុកដាក់ដើម្បីបង្កើតសាលាភាពយន្តឲ្យបាននាពេលអនាគត ជាប្រយោជន៍សម្រាប់ក្មេងជំនាន់ក្រោយៗ។
ដោយសារខ្វះធនធានមនុស្សនោះក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈបានបញ្ជូននិស្សិតជាបន្តបន្ទាប់ទៅសិក្សានៅប្រទេសកូរ៉េ។ បច្ចុប្បន្នមាននិស្សិត៣នាក់
កំពុងបន្តការសិក្សានៅកូរ៉េផ្នែកការគ្រប់គ្រងរៀបចំឆាកភាពយន្តហើយក៏មាននិស្សិតទើបបញ្ចប់ការសិក្សា
ថ្នាក់អនុបណ្ឌិតខាងជំនាញដឹកនាំរឿង និងរបាំ។
លោក ហ៊ឹម ឆែម រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈធ្លាប់បានមានប្រសាសន៍
ពេលត្រឡប់មកពីឥណ្ឌូណេស៊ីកាលពីថ្ងៃសៅរ៍២៨កុម្ភៈថា ឥណ្ឌូណេស៊ីនឹងជួយកម្ពុជាលើវិស័យភាពយន្តហើយនឹងផ្ដល់អាហារូបករណ៍ដល់ និស្សិតខ្មែរលើវិស័យនេះ។
ទាក់ទងនឹងគម្រោងបង្កើតមហាវិទ្យាល័យភាពយន្តនេះដែរនោះ លោក បុង សុវត្ថិ សកលវិទ្យាធិការ
នៃសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈបានមានប្រសាសន៍ថា បញ្ហានេះយើងកំពុងតែពិភាក្សាគ្នា ដោយមានការចូលរួមពីតារាភាពយន្តជើងចាស់មួយចំនួនផងដែរ។ ការបង្កើតមហាវិទ្យាល័យភាពយន្តមួយមិនមែនងាយស្រួលទេ គឺយើងត្រូវការធនធានមនុស្សអ្នកជំនាញ
គ្រប់ផ្នែក ត្រូវការឧបករណ៍ថវិកា និងទីតាំងពិតប្រាកដមួយ។
ដូច្នេះសាលាបានបញ្ជូននិស្សិតទៅរៀនថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ និងអនុបណ្ឌិតនៅកូរ៉េ ព្រោះកូរ៉េមាន MOU ជាមួយកម្ពុជាលើវិស័យភាពយន្តនេះហើយកូរ៉េសន្យាជួយបណ្ដុះបណ្ដាលធនធានមនុស្សផ្នែកភាពយន្ត។ ទន្ទឹមនឹងនេះយើងក៏បានបណ្ដុះបណ្ដាលអ្នកឯកទេសភាពយន្តនៅក្នុងស្រុកដែរ ដោយមានការជួយពីបារាំង។
ពាក់ព័ន្ធនឹងគោលបំណងនៃការបើកមហាវិទ្យាល័យភាពយន្តនោះលោក បុង សុវត្ថិ បានមានប្រសាសន៍ថា តាមរយៈភាពយន្ត ឬសិល្បៈ គឺបណ្ដាប្រទេសផ្សេងៗអាចស្គាល់ខ្មែរស្គាល់ពីវប្បធម៌ អរិយធម៌ និងប្រពៃណី ទំនៀមទម្លាប់របស់ខ្មែរ។ ភាពយន្តជាមធ្យោបាយមួយដើម្បីឲ្យមនុស្សនៅលើពិភពលោកស្គាល់គ្នាកាន់តែ
ជិតស្និទ្ធ និងយល់ដឹងពីវប្បធម៌ទៅវិញទៅមក។ ម្យ៉ាងទៀតក្នុងនាមជាប្រទេសមួយ កម្ពុជាត្រូវតែមានមហាវិទ្យាល័យភាពយន្តដើម្បីបណ្ដុះបណ្ដាលធនធានមនុស្សជំនាន់ក្រោយៗ៕

Labels